Araf insanları Şiiri - Şair Birazbira

Bir heykel gibi durma karşımda, bağır suratıma,
sen yaptın der gibi.
Ama cansız bakma,
biz olmadık hiç seninle der gibi bakma sakın.
Yalanları silmek için Dünya'dan yalan söylemek.
Savaşları bitirmek için insan öldürmek gibi bir şey bu.
Öyle saçma,öyle yalan,öyle zor.
Kullanılmış hayatlar çöplüğü burası.
Her ölüme yaklaşan gelip atar kendini bu bahçeye.
En umutsuz çağında yakalar aşk hastalığı.
Yavaş yavaş emer kanını bedeninden.
Senin kanındır bu ucubeyi besleyen hayat suyu.
Gözlerinin ışığını alır önce.
dudaklarındaki kas oyunu gülüşünü...
Cehennemin dibine kadar götürüp bırakan,
biletsiz ve ücretsiz bir servis misali.
Duş altına girersin seni ağlarken görmesinler diye
ki şebeke suyuna katılırken gözyaşın,
seni temizleyerek düşer yere.
Gitmek isterken baktım gözlerine,
bir kez kırpsan yalvaracaktım.
Bir damla yaş dökülse, umut doğururdu düştüğü topraktan.
Arafta kalanlardanım, ne cennete alırlar beni
ne cehenneme girerim.
Ortada kalmış,sırat köprüsünün müdavimi bir hayat benimkisi.