Araf ' ım I Şiiri - Yasir Ahıskalı

Ey tanık olan aleladeliğime!
beni çırılçıplak hüzünlerle donat.
yağmurların kristalize ıslaklığında alev alan gövdemi
gecenin bilmem kaçıncı karanlığına değin kutsadığımı,
benden sonraki yağmur aşıklarına rivayet et.

Ey acım!
bu ilk üşümem olmadı.
ilk sukutum da değil içimin evham kıvrımlarında büyüyen bu matem.
bu ağıtları sarıp sarmalarken,
kalbimin sevgilinin gözlerinden örülü duvarlarına,
daha düşmemişti memleketimin kaleleri.
leventler daha yemyeşil kırlarda özgürce koşturuyordu atlarını.
ceylanlar ölmemiş, genç kızlar türküsüz kalmamıştı.
ülkemin kadınları bakir duygularını gömerek içlerine,
dağ gibi kocalarını henüz bekliyorlardı cumbalı evlerinde.

Ey aşk!
duyumunu yitirdiğim harflerden arta kalandın sen.
yol şeritlerine ince bakışlarla bıraktığım boşlukların içinden geçerek, gövdemin sol yanını ağrıtan bir sancıyken sen,
annem doğurmamıştı beni henüz.
babam, yoktu daha.
varlığın bulandığında üzerime,
daha dağlar çakılmamıştı yeryüzüne.
börtü böcek indirilmemişti.
adem daha sürgün değildi.

Ey Tanrı'm!
çöl fırtınalarından ördüğünde imtihanımı,
düşmüştü beynimin ağrılı karelerine soylu azametin.
savuran her rüzgar ve savrulan her zerre kum, alıp katına sürmüştü gözlerimin kirli beyazlarını.
o zaman kanamıyordu da gözlerim,
mütemadiyen irin boşalır şimdi içimin kuyularından.
Yusuf' u bilir usum.
Yusuf' u tanır imanım.

Ey coğrafyamın masum ve garip yürekli insanları!
çöl ilahilerini size terk ediyorum.
sopranoların tiz sesli aşklarını,
Ferhat'ın dağını,
Ken'an' ın Yusufu'nu,
Yusufun Mısr' ını,
Züleyha'nın endam aynalarını,
İsa'nın çarmıhını,
Bedir'i,
Uhud'u,
Hayber' i.

Ey yol!
boşluklarını görüyorum.
içimde çöllerle sana düşüyorum.
beni hüznünle çevir.
çevir ki, uzunsun.
beni Allah'ımla besle.
besle ki,
derindir araf'ım...

haziran 2004