Araf Şiiri - Kenan Türkoğlu

Her veda çıktığı kapıyı açık bırakır diye boşuna dememiş şair.
Ki bu yüzden değil mi,açık kapılar ardındaki pişmanlıklarımız.
Bir yanda yaşanamayacak olan hatıraların pişmanlığı,
bir yanda yarım kalmış vedaların üstümüzdeki ağırlığı.
İhtimaller içinde kaybolmuş ortak yalnızlıklarımız..
Oysa ile başlayıp keşke ile biten devrik,eksik cümlelerin gizli özneleriyiz ikimizde.
Ne sonunu getirebiliyoruz cümlelerimizin,ne susabiliyoruz.
Arafta kalmış ruhlarımız..
Belki esiriyiz birazda içimize işleyen asi yalnızlıkların.
Geceler boyu susmak için için..
Bizler bu devrin fiyakalı kaybedenleriyiz.
Açık kapılarda kaybolmuş susuşlarımız,
Ne tam gitmek,gidebilmek
Ne kalmak gideni uğurlarken içimizden
Belli ki becerememişiz tamını bile ayrılıkların..
Bu yüzden ömrümüz eksik parçaların,silik hatıraların,yarım ayrılıkların peşinde kaybolup gidecek.
Dedim ya küçüğüm her veda çıktığı kapıyı açık bırakır.
Biz seninle yarım olan,eksik,açık kalan kapılar ardında unutacağız yaşadıklarımızı.Ve belki de hiç bir zaman sormayacağız birbirimize bütünü tamamlayan parçaların arasındaki o anlamsızlığı..
Bu hikayenin ne gideni sensin ne kalanı ben..
Sen kapıyı açık bıraktın ben çıktım..
Vedamda sevdamda çıktı ardımdan..
Hoşçakal bile demek anlamsız şimdi
Zira hoşgeldini bile yaşamadı ellerimiz.
Yinede belirsizliklerin ardındaki puslu yüz.
Bir tek kokun kalacak benimle..bir tek kokun..
Buram buram odama dolan
Buram Buram ruhumda dolanan...