Araf Şiiri - Ayşe Betül Acarlar

Araftayım hüzünle mutluluk arasında
Belirsizlikler diyarında
Gam yüküyle yasta
Hasreti peşine sürüklemiş bir fani
Bezenmiş derdime dertler
Bir hıçkırık ki yıllardır çıkmaz
Gönül sinemden
Vuslatı ayrılıkta tadarmış sevenler
İnsan ki hep inkâr eder kıymetini
Yak içimi sende düşünmeden yak!
Bir odunda sen at yangınıma
Usulca bırak!
Kırgınım..
Mecal kalmadı direnmeye
Yılgınım...
Dokunma gönül sesime
Düşlerimi hasretine katıpta at
Dilimin ucunda sen
Sen, giderken ıslanır közüm
Biliyorum ki bakmaz asla arkasına
Yağsa gözlerimden hüzün...
En puslu gecelerinde bile
Tutamaz elimi,
Serindir ruhun serin
Titrer mum alevinde yalnızlığım
Sevdam isyan olur benim
Düşer içime hıçkırıklar
Umudun yıldızı olmadı benim
Saklı kalır bu gedik en kuytu köşelerimde
Hatıralar canlanır ayinemde benim
Dibindeyim dayanmanın en dibinde
Debisi yükselmiş elemin selinde
İz bırakır her ayak sesi
Hüzün senfonisinde.