Araf Şiiri - Tuğba Yazıcı

Sen Araftın…
Benim uykularımda,
Kökünden kesilmiş baharlara yetişemeyecek bir ağaç gibi.
Ve ben hep bir ev aradım.
Kışın ortasında,bu pürmelal halimi çelimsiz kollarıma takıp da,kalkamadım ki ben.
Umma ki küsmeyesin gel.
Arafsın sen…
Dağılıp kırılmışım ben.
Kökten de en içten.
Ya uyanırsam bi daha buluşmazsak rüyalarımda.
Oralarda tutuyorum seni,hafızamda .
Derim ki ben huzurlu bir kargaşayım olduramadıklarıma.
Konuşurken duyulmamak da gurbetmiş bildim sevgilim.
Şimdi bende ki bana yeter,
korkarım ki yoksun,
korkarım ki aklımı yitiriyorum.
Ölümlerle büyüdüm.
Soluk soluğa.
Bunu bilip de ,Baş eğilmez mi ?
Mavilere sardığım dualarımı,
bu şehirde bi denizim bile yok haykırabileceğim.
Mahremiyetimi savunduğum,
sert kahvelerin siyahlaştırdığı uykularımdan.
Zaman algımı kaybediyorum.
Bu mesele artık çok elzem.
Sen hiç seni düşünürken arafta kaldın mı ?
Sen hiç dalı olmayan bir ağacın gövdesini suladın mı ?
Bir kaç ümitle, ümitsizce…
Şimdi kirlenmemiş bir yürek gibi seni arafta bilmek istiyorum .
Son bir kaç uykumda daha.
Ümitle ,ümitsizce...
Arafta.