Araf Şiiri - İlknur Er 2

Her gece bize ait bir bebek doğuruyorum günahlarımızın bedeli olarak.
Boğazımı yırtarcasına sesleniyorum sana her gece.
Daha kaç kez senmişsin gibi sarılıp bir hayale
Yüzünü senden almış bebekler doğurup, sabaha çıkmadan öldüreceğim onları söylesene?

Ah bir yalan, ardından başka bir yalanı sürükler her seferinde.
Şimdi, saklandığımız her cephede bir başka yalana hedefiz sevgilim.
Ne yana gitsek,
Tutulmamış bir sözün düşman bakışları altındayız.
Bir savaştaysak eğer,
Şu an en keskin noktadayız.

Ah be sevgili,
İçimde hergün bir yanardağı kışkırtan,
Sesiyle kalp atışlarımı ikiye katlayan,
Teni tenime değmediğinde iki adım dahi ötemde olsa Araf’taymış gibi özlediğim adam.
Sevgilim!
Henüz uçamamış yavru bir serçeyim.
Affet,
Özledim!

Bu gece hayal yok, bu gece ölecek bir bebek yok, yalan yok…
Ben yokum bu gece.
İçimdeki eksiği, boşluğu tamamlayamıyor çünkü senden başka hiçbir şey.
Ama birileri sürekli teller örüyor aramıza,
Duvarlar örüyor.
Seni benden hep bir adım daha öteye çekiyor.
Hiçbir şeye aldırmıyorum artık inan!
Her şeye kafa tutup, avuçlarımı kanata kanata söküyorum o telleri,
Bedenimi parçalasa da yıkıyorum duvarları.
Yıkık dökük geliyorum sana.

Şimdi, bir mahkeme kurulsa ve ölüm emrim verilse,
Yanımda sen…
Tek bir kelimeye gömseler bizi,
Tek bir heceye…
Aşk!
İnan hayır demem.

Düşündüm de, girebileceksek o tek hecenin içine,
Ölmeliyiz bu gece.

Herkes bize düşman,
Herkes ölmemizi istiyor sevgilim.
Oysa kimse farkında bile değil
Bir bedenimiz yok bizim.
Birbirine geçmiş iki ruhtan ibaretiz!
Hepsi bu.