Araf Şiiri - Saadet Koldaş

Mahvolmuştum
Bir kayadan daha hissizdim
Hem bir yavru kedi kadar korkak

Güvenimi aldı ıhlamu ağacı...
Çıra gibi tutuşturdu nefretiyle
Ve bir damla suyum yoktu.

Denize koştum, durmadım
Meğer acı deniziymiş o deniz
Öyle azgın dalga geldi habersiz...
Boğdu, nefessiz bıraktı beni.
Kılıldamadım, ölü gibi.
Bir sada kıvrandı içimde
Bir bulut yuttu onu
Ve yıllarca içimde tuttu
Bilmiyorum sebebi var mıydı, yok muydu?
Daha çok sessizleştim, gözyaşı akıtmadım.
Kuru yapraklar gibi ufalandım.
Bir kıyamet koptu büyük!
Sonra mahşer yeri her yer, bölük pörçük.
Cehennemdi hissettiğim, cennetti yaşadığım
Yakıyordu cayır cayır soğuk sularım
Gül yaprakları diken gibi batıyordu kalbime
Düştü Azrail kafatasımın içinde

Bir örtüye büründüm öldükten sonra
Cehennem değil, araftaydım.
Örtü kaldırıldı üzerimden
Rüzgar tarafından toprağa atıldım.

Toprak dedi: Kalk, ben seni almam!
Başka yere git, seni kabul etmem.
Bana sorarsan büyük bir acısın sen
Yaran kanar kirletir beni derdiyle,
Kızıl bir toprak olmak istemem ben öyle!
Benden uzak dur, araftasın sen bunu bil,
Ya git ya da yeniden diril!
Dedim ki: Ey toprak, ben dirilemem.
Benim gibi yok mudur ruhu yaralı beden?
"Yok." dedi bana, "Var elbet öyleleri,
Ancak hiçbiri arafta değildi senin gibi."

"Peki."dedim, gittim, ateşe attılar beni.
Ateş dedi: Kalk, ben seni almam!
Başka yere git seni kabul etmem.
İçin yanıyormuş cayır cayır zaten
Ateşin senin, seni de yakar beni de
Dağlanmış bir ateş olmak istemem ben öyle!
Benden uzak dur, araftasın sen bunu bil,
Ya git ya da yeniden diril!
Dedim ki: Ey ateş, ben dirilemem.
Benim gibi yok mudur içi yangın yeri beden?
"Yok."dedi bana, "Var elbet öyleleri
Ancak hiçbiri arafta değildi senin gibi."

"Peki." dedim, gittim, suya götürüldüm.
Su dedi: Kalk, ben seni almam!
Başka yere git seni kabul etmem.
Gözyaşların birikmiş, sel olmuş içinden
Hüznün yakar ciğerimi derdinle
Boğulmuş bir su olmak istemem ben öyle!
Benden uzak dur, araftasın sen bunu bil,
Ya git ya da yeniden diril!
Dedim ki: Ey su, ben dirilemem
Benim gibi yok mudur gözü yaşlı beden?
"Yok."dedi bana, "Var elbet öyleleri
Ancak hiçbiri arafta değildi senin gibi."

"Peki." dedim, gittim, rüzgara seslendim bu sefer
"Ey rüzgar, sen benim arkadaşım idin!
Ölmeden önce bana huzur verdin
Öldükten sonra toprağı üzerime attın.
Görüyorsun; ne ateş, ne su ne de toprak aldı beni
Arkadaşımsın, sana soruyorum, kabul edersin değil mi?
Öyle içine bir yere gömer misin beni?
Rüzgar dedi: Kalk, ben seni almam!
Seni sevsem dahi bunu asla yapamam.
İçindeki çığlıklar susmak bilmiyor,
Bir duyulursa, inler yer gök sesinle
Gürültün, kasırga olur üzerimize
Yakıp yıkarsın maverayı da beni de
Benden uzak dur, araftasın sen bunu bil,
Ya git ya da yeniden diril!
Dedim ki: Dostum rüzgar, ben dirilemem.
Bilirim benden başka olmaz sana gömülen beden.
"Yok."dedi bana, "Var elbet öyleleri
Ancak hiçbiri arafta değildi senin gibi.
Senin arkadaşınım, iyiliğini isterim
Kimse kalmadı kalemden başka, seni ona götüreyim."

"Peki." dedim, gittim, kaleme ulaştım
Kalem dedi: Kalk, ben seni almam!
Başka yere git, seni kabul etmem.
"Lütfen!" dedim, "Bir kerecik kabul edin beni!
Kimse kabul etmedi benim bedenimi."
"Olmaz." dedi, "Kaderin öyle yazılmış senin
Tek bir satıra gömemem ben seni öyle
Senin hikayen bir ızmâra köle
Sırra ihanet etmek istemem elbette!
Benden uzak dur, araftasın sen bunu bil,
Ya git ya da yeniden diril!
Dedim ki: Ey kalem, ben dirilemem.
Benim gibi yok mudur sırrı çok beden?
"Yok."dedi bana, "Var elbet öyleleri
Ancak hiçbiri arafta değildi senin gibi."

Dönüp durdum, başa geldim nihâyet!
Ne ateş ne su ne rüzgar ne toprak
Artık kalemde kabul etmemişti beni
Ölmüştüm, dirilemezdim ki geri...

Kainattan dua tınısı yükseldi göğe
İnce bir yıldız düştü münacattan elime
Baktım ki zaman yavaşlarken benden
Bir mucize ile araftan çıkmak üzereydim...

Bedenim titrerken gitti ölümün karası
Küçük bir umutla dirildim gece yarısı