Araf Şiiri - Muhammet Çağrı Cihangir 2

Yine araftayım, bilmediğin gibi işte...

Ve, Vakit gece.

Sabahın intihar yüklü dakikalarında,
Gecenin sabıkalı yalnızlığındayım.
Kimi sessiz bir gürültüde,
Kimi sesli, bağıra/çağıra bir sükûnette.

Pek kıyamet görmüş ki şu ömrüm, sorma...

Kabil'in günahında,
Musa'nın yalnızlığındayım.
Yahya'nın gözyaşında,
İsa'nın çarmıhında,
İbrahim'in ise yangınındayım.

Güneşin doğmadığı,
Baharın yüz tutmadığı bir kuyudayım.
Say ki, Yusuf'un kuyusunda...

Bir eşkıya'nın destansı öyküsünde,
İdama giden zanlının son dileğinde,
Azrail'in saat başı ziyaretindeyim.

Tufanda Nuh'un gemisi gibiyim yani,
Karanlık suların derin çığlıklarında...

Ne kadar kaçsam da,
O kadar yakalanmaktayım kendime.
Gidebildiğim en uzak yer,
Yine kendim,
Kendim..
Ah kendim...