Araf Şiiri - Ahmed Çakır

Ey durmadan, usanmadan feryâ figâ eden gönlüm.
Ey fırtınaların koptuğu, Ey benliğimi kaybettiğim, Ey kendimi kaybettiğim diyârım
Hiç bıkıp usanmaz mısın? Yorulmaz mısın bu çarpışmalardan?
Ey gönlüm, Ey nefsim, hatırla! Vücuda geldiğin hali ve gideceğin son mertebeyi!

Ey kendi önünü bilemeyen göremeyen kibrim..
Unutma! Ne kadar alçalırsan bu alemde, aynı zamanda yükselirsin öte alemde!

Ey deli gönlüm, iman et! Ve Rabbini unutma! Ancak o zaman açılacak cennetin kapıları ardına kadar..
Ve unutma ki ey gönlüm, dünya senin kalıcı diyârın değil, aldanma ona, orada kalıcı değilsin..

Ey ruhum, duy bu kalbimin derinliklerinden gelen sesleri..
Tereddüt ettiğini görüyorum, biliyorum.
Bu yolun zor ve fedakârlık gerektiğinide biliyorum.
Ey kalbim var mı sende bu dikenli yolda yürüyecek cesaret?
Var mı sende tatlı canından taviz verecek yürek?
Cennet ile cehennem arasında bir yerdeyim. Araftayım. Etrafım kapkaranlık, nereye gideceğimden emin değilim. Tek bildiğim; doğru yolu bulmaz isem yok olacağım.
Ey gönlüm, sözlerimi işit ve kulak ver.