Araf Şiiri - Sevda Doğan Karakaş 2

Bir tarafın toprağın, diğer tarafta gurbet,
Kolay olmadı gardaş ,göçerken memleketten.
Ben diyeyim ateşti ,sen de köz gel de sabret,
Göz yaşlı, gönül yaslı, geçerken memleketten.

Eskiden fakirlik var, katlandık hep acıya,
Hasret kaldık evlada, ana baba bacıya,
Ölsek bulamazdık ki muhtaçtık tek hocaya,
Beş vakit camide el açarken memleketten.

Sardık yorgan yastığı, entari ve kilimle,
Zeytini sayıp bir bir , karpuzu hep dilimle,
Helal bir lokma için, aç kaldık biz yeminle,
Ayran,suyla şalgamdan içerken memleketten.

Üstümüzde basmadan entari kırk yamalı,
Olmuştuk biz Almanın kul kölesi hamalı,
Sağır kör dilsiz Türkler, dil bilmeyen aptalı,
Gurbette garip kuştuk, uçarken memleketten.

Kimimiz gençti kimi çocuk kimi ihtiyar,
Gittik sanki olduk mu mutlu ve de bahtiyar,
Koskaca Almanyaydı oysa bize hep dapdar,
Hayaller bambaşkaydı ,kaçarken memleketten.

Tan vaktinde düşerdik biz ekmeğin peşine,
Yarı aç tok demezdik, çalışıp el işine,
Hasret kaldık gurbette, anam ekmek aşına,
Bilmedik kıymetini seçerken memleketten.

Yani kısacası şu, olmuştuk biz yabancı,
Orada pis Türklerdik, burda ise Almancı,
Kaybettik kimliği de en zoruydu çok acı,
Velhasıl araftaydık kocarken memleketten.

Sevda Doğan Karakaş