Araf Şiiri - Necla Arpa Gülaçar

ARAF
Sevgili Dostum!
Arafta olmak çok kötüymüş.
Meğer ömrümüz kelebeğin ömrü kadarmış.
Değmezmiş bunca kedere.
Bilemedim işte...
Eğer bilseydim
O kahrolası gururumu kırar
Başımı omuzuna yaslar ağlardım.

Mesala sevdiğimi söylerdim
Kibir yüklü kalplere.
Gözyaşlarımı gizlemez
Güçlü görünmeye çalışmazdım.
Varsın zayıf deseydiler kimene.

Ah yorgun kalbim
Seni kimlere emanet ettim.
Uğradığım ilk durakta bir zavallıya teslim ettim.
Kıyılarda,metruk yerlerde unuttu gitti.

Bilinmez deryalarda yol aldım.
Elbet çok yol arkadaşım oldu.
Kimisi beni üç sarı liraya sattı.
Kimisi beni yolda kaybetti.

Uzaklara giden gemilere bindim.
Her limanda ayrı bir hazana indim.
Yakınlar bana hiç yakın olmadı.
Çünkü ben hep uzakları sevdim.

(Necla Arpa Gülaçar)