Araf Şiiri - Osman Güngör

Vazgeçemediğim cennetim,özlemim hasretim;
Sensiz bu dağların yüreğinden gelen sesi dinliyorum
Aciz bir haykırış beni korkutan ve bir volfram kokusu
Sensizliği düşünmekten diken diken olan kollarımdaki kıllardan
Hevesle bakıyorum dağlara sen gibi korkuyorum
Bir zılgıt çekmek istiyor damaklarıma çarpmayı bekleyen kestane kokan nefesim,
Yine hasret çeken sonbahar sevdasına kavuştu
Onların kavuşması bile kıskandırır oldu beni
O kadar saklıydı ki duyguları, o kadar sırla kaplıydı ki;
Dağ eteklerinde sislerin ardında kavuşmaları …
Hasreti o kadar büyütmüştü ki içinde
günlerce sürdü sevişmeleri dağ eteklerinde
Baktığım yer bir uçurum gibi uzak mesafesiz bir yol
ulaşılmayacak bir dönüm noktası
Sen geliyorsun aklıma yoo aklım senden beri gelmiyor aslında
Hakimiyet Parkı,Harşena Dağı,Su Başı, Belediye Bahçesi ya o Diyarbakır Sofrasının lahmacunları Amasya tütüyor burnumda
İçine sevdayı atsan sesi bile gelmeyecek bir yar,
bir cennet kıysında
İçine düşmemekten korkan bir adamın yalnızlığında
Araf tayım