Araf Şiiri - Umut Ülbegi

Gözümü şimşeklendiren yeşil
İçimi çekiştiren son nefesim
İnsanın ruhu hiç askıda kalır mı?
Kalıyor işte...
Araf diyorlar
Üzerindesin son kum tepesinin
Taraf ol diyorlar
Oysa ki kimsesizsin

Saçıma düşen yıldırım
Beynime kazınan son hecem
Hayal etmeden önce itiraf etmeli
Başaramadım...
Gel de gör
Aynadaki aksimi
Aksi gibi bir anda kaybettim
kendimi

En sevdiğim günün gecesinde
Pat
Açılıverdi kapı
Koşuverdim
Pat pat pat
Tek gözlü aydede gölgesiyle
Yıkanıverdim
Böyle bir şey mi doğmak
Ya da bir anlık yok olmak
Son klaket sesi
Kişinin maddeden vazgeçmesi

Korkulan oldu elbet
Araf diyorlar
dizlerini dövenlerin
af dileyenlerin son çilesiyim
küle dönen bedenlerin
ateş yutan o gözlerin
yüreğiyim.