Araf Şiiri - Anıl Aslan

Bak yine çaresiz kağıt kalem,
Tüm cihanı şiir diye yazsam sevdana,
Sular altında bıraksam tüm evreni,ağlasam.
Semadaki tüm yıldızları alsam avuçlarıma,
Desemki tek dileğim sensin,
Boyasam simsiyah geceleri,
Gözlerinin rengine...
Tüm kabuslarını katsam kendi gecelerime,
Tüm elemleri yaşasam senin yerine.
Yeter mi bu kor alevi söndürmeye,
Ya da ölümüne alevlendirmeye?
Yaşatır mı sensizliği;
Seninle dolan bütün alemde,
Huzur bulur mu artık yüreğim,
Sensizliğin enkaz olduğu bu şehirde...
Arafa düşmüş bir kere aşk,
Ne bu yaralar artık kabuk bağlar,
Ne de yalnızlık yeni yaralar açar...
Ancak açılır toprağa yeni bir mezar,
O vakit hakkı olur gözlerimin,isteksiz bir firar...