Araf Şiiri - Erol Dal

Öykümü sırat köprüsünden seyrediyorum, keyifle
Ortasındayım, güle oynaya halat sağlam,
denize karşı.

Çoğunun elinde,
bir yerlerine sığmaz gibi cambaz sopam da yok;

Her şey sere serpe
Ben olabildiğince hızlı
köprü aheste,
aheste dengede
sorun yok....

Görünen, hiç bir şey
umutlarını yaşama geçirmeden ha bire söyleyen kolaycıların döşediği en küçük bir parke,
Bu mekanda,
bir külçe, tersten giren ağır kütle,
Kalay oluyor, içlerinde çepeçevre.

Aşağısı kendini yeniden var olmak üzere bırakanların
Yok olmak istiyoruz sesleri ile yankılanıyor,
Her taraf mermer...

Su sandığınızdan da soğuk,

Ateş işçileri,kürekle kazıyor ten rengini
yer, yer...

Atiye yazılmış
unuttuğum kahpe hikaye çıkıyor karşıma
Anımsatıyor kendini,
Utanıyorum.

Ortasındayım köprünün
Aşağıya ait değilim,
İleriye gitmeye yüzüm yok desem yeridir.

Öylece kalıyorum, betim benzim kül,
bu dahi yeter.

Bir sayha tutuyor dudaklarımdan,
Başladığım yere dönüyorum.
Burası neresi!

Dibi olmayan, göğü sonsuz, eni boyuna eşit, ben kadar mainin karanlığında
öylece kalıyorum, gözyaşlarım sel...

Ne kadar kaldım veya hala oradayımdır
bilmiyorum.

Gözüm karanlıkla kaynaştığında
yazıyı görüyorum.
Harfleri anlamsız, aslında şekiller de;
yüreğime akıyor mana.
Anlıyorum ki Araf'tayım.

Dökülüyorum
Tel,Tel,
Yazıyor birileri hala deftere;
Yansımaz karattayım.

Mekan/14.02.14