Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
aslında bizmiyiz kaybolan..yada kaybettikleri sevgili Xalide ?
hüzün düştü dünden güne güneşe geceye
kutlarım güzel bir çalışma.Hasret çekenlere Allah sabır versin
buda harika bir şiir okudum şiir sevgin daim olsun
Şiirlerinizi okurken kendimi AZARBAYCAN da bir gönül otağında olduğum sanıyordum ve diyordum ki ne zaman çıkıp bize misafir olacak... Bu şiirinizde bize mısafır değil kalıcı olmaya geldiğiniz için teşekür ediyorum...
DÖRDÜNCÜ ODA…
Zaman neler gösteriyor, neler yaşatıyor insana değil mi Halide Hanım?..
İnsana ne aradığını bile unutturuyor. Hatta ne yaptığını bile hatırlayamayacak hale dönüştürüyor insanı.
Kıymet bilmezlik mi, yoksa kıymetinin farkına varmak mı bu gidişler veya kaybedişler…
Aslında kimse düşünmez, kafasında saçı bolken döktüre döktüre, çekiştire çekiştire taramanın azizliğini…
Kıymetini bilmeyiz gözlerimizin, görmemeye başlayıncaya kadar…
Öyle bir an gelir ki, sizin dediğiniz gibi:
“Önce gözlüğümü aradım
Gözlüğümü bulmak için”
Gözlüğümüzü bulmak için gözlüğümüzü arar duruma düşeriz.
Bilemedik mi kıymetini zamanın, bilemedik mi yaşamanın keyfini ve her anın…
Üç oda…
Aynı evin içinde ama onlar da yalnız.
Her biri ayrılmış duvarlarla,
Sanki tek bağlantı bir ara yahut sofa…
Duvarlar da duvarlaşıyor insana…
*
Eh be hayat!..
Yeter artık salladığın, silkelediğin…
Doyumsuzca ha bire yediğin…
*
Ne var ki,
Yaşanılacak bu hayat…
*
4. odaya da bakmak lazım, hayatı yakalamak için…
Dostça ve sağlıcakla kalın.
Sevgi ve saygı rüzgârları esenliğiniz olsun efendim.
“GERÇEK DOSTLAR BİRLİĞİ”
ÇOK GÜZELDİ HEP ARAYIN :)))) BİZDE YAZDIKLARINIZI KEYİFLE OKUYALIM
Bazen bulamadıklarımızı çok uzaklarda ararız aslında aradığımız çok yakınımızdadır.Ne yazıkki bunun farkına çok geç varırız.Çok güzel bir şiirdi yüreğinize sağlık...
________$_$$$$$_$$$$__$$$$
________$$_$$___$$$$_$___$$$$$$$$$$$$$$
_____$$$$$$$___$$_$__$____$$_____$$$$$$
__$$$$__$$$$__$$__$$$______$______$__$
$$$______$$$_$$$__$$$$_____$$__$$$__$$
_$_$$$____$$$$__$$__$$____$$_$$_____$$
_$$_$$$$__$$__$_$__$$$$$$$$_$_______$
__$____$_$$__$___$$$$___$$___$_____$$
__$$____$$__$__$$_$$__$$__________$$
__$$_____$_$__$$$$$$$$$__________$$
___$__$__$$$$$$$$$$_____$$$$$$__$$
___$$____$$$$$$$__$$$$$$$$$$$$$$$$$
____$$___$$$$$$$$$$_$_____________$$$
_____$$$$__$$$$$$_$____$$__$$$_$_____$
_______$$________$$$$$_________$$$____$
________$$____$$_____$$$_________$$$__$
________$$$___________$$$$$$$_________$
________$$$$___$_____$$$$_$$$$$$$$$$$$$$
________$$_$$_______$$__$___$$____$
________$$_$$$__$$$$____$___$$
________$__$$$$$$_$$$$$_$___$
________$__$__________$$___$$
________$__$___________$$__$
________$__$_____________$$$
_______$$__$______________$
_$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$...
Kutlarım ablacığım...Başarılar dileklerimle...+10
Yüreğinize sağlık hocam çok hoştu duygu seliniz daim cağlaya inşallah selamlar
tebrikler sevgili saire ilham perisini guzel karsilamali nazik ve kirilgandir her isi birakip karsilamali...zevkle okudum
Bu şiir ile ilgili 20 tane yorum bulunmakta