Beyazlığımıza el değmemişken. Henüz ne sensiz, nede bensiz kalmamışken. İkimizden biri diğerini terk etmemişken…
Göçleri yaşamayacaktık artık. Ömrümüzün bu kış mevsiminde, yüreğimize cemre düşerken, baharı beklemiyorduk. Kelebeğin ömrü kadarda olsa yaşadıklarımız, ertelemedik başka baharlara sevgiyi. Kırık kalplerimiz tutunacak bir dal ararken, kıraç topraklar gibi çöle dönüşmedik. Bir damla yağmuru beklemeden, sevdayı filizlendirdik…
Toprağa serpilmiş tohum gibi sarıldık birbirimize. Mutluluğun tomurcuklarını gözyaşlarımızla sulayarak, rengârenk çiçekler açtırdık. Kavuşmanın hazzını yaşarken yüreğimizde gözlerimiz birbirine kenetleniyordu. Yüreğimizdeki ateşin dumanı ağzımızdan ah olarak çıkıyordu.
Derin kuyulardan çıkmayı öğrendik. Artık uzatılan ipler kısa gelmiyordu. Aşkı aşk ile yakalamıştık. Dudaklarımızda lisanını bilmediğimiz bir dille aşkın ölümsüzlüğünü anlatıyorduk, aşk cellâtlarına. İçimizdeki yangın yüzümüze vuruyordu. Gam kuşuna binmeden diyar diyar geziyorduk. Rüzgâr bile öper gibi esiyordu yüreğimizin duvarlarında.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
