Arada Bir Yokla Pişman Olmazsın

Yastığımın altında biriktirdiğim ihanetler var
Arada bir yokla pişman olmazsın.

Dudaklarında
Kırmızıdan bozma bir ruj
Teninde
Kadından dönme bir koku var
Gözlerinde zifir yüklü, bir o kadar titrek
Gözlerini ancak benim gözlerim affedebilir
Ama onlar seni süzmekten bitap!

Her ağacın altında
Yazdığım sarı yapraklı masallar var
Hep seninle büyüttüğüm
Hep seninle okuduğum

Zamanla barışamadım hiç!
O yüzden eksik kaldı sayfalar

Dokunduğun an
Vücudumun her coğrafyasına yağıyor
Kanla karışık yağmurlar
Bakışlarında hep donuk kış
Hep mi bir mevsimi yaşatır nefesin

Aşk aynı zamanda dokunamamak değil miydi?
Çektim ellerimi!

Yastığımın altında biriktirdiğim intiharlar var
Arada bir yokla pişman olmazsın.

Bilir misin ki sen!
Hiçbir ağrı tutmuyor
Ne parça parça olmuş bir kalbin
Ne de kesik kesik kanayan bir bileğin yerini
İkiyüzlü anılar çevrelemişken ruhumu
Bütün günahları ben kabullendim!

Arada bir yokla içimde yarattığın yıkımı
Pişman olmazsın.

Tuğba Ecevit