Arada Şiiri - Mustafa Bicil

Hiç kimse başaramadı yalnız ölmeyi, işte sevdiğim insanlarla beraber ölüyorum.
Bir dolu laf kalabalığı.
Bir sürü beden yığını.
Gelip geçti güç dediğim şeyler.
İçinde kaybolduğum-
sizi de çektiğim tam ortasına boşluğun..

Hiç kimse başaramadı yalnız gülmeyi,
aslında sizlerle de gülemiyorum.
Bir vakit sonra son bulacak bengi-
görünmez bir kaza gibi.
Aklıma gelir gelmez söyleyeceğim şeylerin kanaatine varabilmelisiniz.
İsmini bir tür karanlıktan duyun..

Bu karanlıktan hiç mi hiç kimse başaramadı çıkmayı.
Ben de sizler gibi deniyorum.
Işıkları yaktığınızda kapattığınız o perdeler karartmadı mı dünyayı?
Adınıza korkuyorum.
Bir başlangıca daha çok yakışır son-
Arada ne yaşanır bilmiyorum..