Arach'ta Gün Bakışına Veda Şiiri - Bahçe Ee

“aklın çoğalan telâşlardan bezgin
çığırından çıktı çıkacak İbrahim”

hafızanın dişleri yok
göz kapaklarını düşüremez gecenin rengi
küflenir içinde yüzler
ve harfler
geriden yıkıntılar yangınlar göç katarları

Adem'le Havva'nın ilk ayak bastığı yerde
yeşilini çocuklara bıraktığın bahçene bakıyorum İbrahim
isterik zamanlara kulak kesilmişken duyulur sesim
karşıla
gün ışığı ile yıkayarak ağzını
usul usul tekilliğimi yumuşatan sözlerin doldurur içimin oyuklarını
Tanrı düşlere ilişmez
düş kuralım İbrahim

dünyaya uzattığın her ayna, bilincinin manzarası
tütün gibi çekildiğin sınıflar
yalnızlığını kıran kutsal görevler
uykuları sürülmüş yataklar
toprağın altına bağışladığın kalbin
alınyazından tutacağım İbrahim

yanımıza alacak söz bulamıyoruz şimdilerde
Aşiyan bir evin merdiven boşluğunu
şizofren bir ruhun tahayyülüne bıraktık
bu yüzden tan ağarmaz gövdemize
bu yüzden bizde vakitler muğlak

kurtlandığım şiirinde yaralarım dölleniyor
gözlerinden yüzümü soyacak bakışlara eşlik için kıyıyorum sözcüklere
Eyüp'ün makamına uzanan su yollarında
hastalığımıza şifa çalınmamış İbrahim

eteklerinde sarı buğdaylar parlayan bu şehirde
dilimin ve kalbimin ağrısına
ateşin ve buzun yakıcılığını basıyorum
çekilip kalan her şey için

çekil İbrahim

Feyza