Arabam; Düldülüm, Benim. Şiiri - İsa Özyurt

Yetmiş altı doğumluyum,
Araziye uyumluyum,
Ne yüklersen, çekmem demem,
Ben İsa dan sorumluyum.

Eski demen, küserim ha,
Selamı da, keserim ha,
Yolların da, eserim ha,
Ben İsa dan sorumluyum.

Motorum da, bin dört yüz dür,
Binek tipi, üstü düzür,
Ne kadar översen azdır,
Ben İsa-dan sorumluyum.

Adım reno, soyadım yok,
Çok çileler çektim ben, çok,
Övülmeye karınım, tok,
Ben İsa-dan sorumluyum.

Vah zavallım dertlenmiş, bakalım İsa ne demiş?

Emektarım, canım benim,
Tükenmeyen anım benim,
Taka tuka yanım benim,
Sen usta dan sorumlusun.

Odunumu çekenim sen,
Tütünümü dikenim sen,
Gosdilleri sökenim sen,
Sen usta dan sorumlusun,

Her yanından ses geliyor,
Dağı taşı hep eliyor,
Bazen görenler gülüyor,
Sen usta dan sorumlusun.

Nazikliğe hiç gelmesin,
Benzini de, hiç sevmezsin,
Oto gaz dan, hiç dönmezsin,
Sen usta dan sorumlusun.

Çıkar gider, bayır bacak,
Yağlı değil, kara kucak,
Taksi değil, san ki uçak,
Sen usta dan sorumlusun.

Arabamın, halleri bu,
Radyötörün, içtiği su,
Kirlendiyse, onu sen yu,
Sen usta dan sorumlusun.

Geçen gün, Hala oğlum, Adil metin söyle dedi;
-Bu araba çalışıp gitmez de, senden korkusuna çalışıp gidiyor,,

Halam oğlu, Adil Metin,
Dedi bana, bu çok çetin,
Bu hiç çalışmaz da, lakin,
Senden korkup ta gidiyo.

Bazen çalışmıyom diyo,
Baksana bu naz ediyo,
Kulağını çekince de,
Korkusuna hep ötüyo.

Gelelim bizim yeğen Süver Özyurt-a
--Hocam dedi, her şeye şiir yazıyorsun bu arabayada yazsana,,
İŞTE YAZDIM SENİMİ KIRAYIM….