Arabalı Vapur Şiiri - Akın Korkmaz

Başında delidolu bir rüzgâr
Öyle püfür püfür eser
Adamın iliklerine kadar
Zehir gibi mavi soğuk işler

İhtiyar yüzünde mağrur bir gurur
Sen boyaları dökülmüş arabalı vapur
Hiç tanımadığın yığınla insanı
Sorgusuz sualsiz sırtında taşırsın ya
Bu da yetmezmiş gibi
Üstüne bir konvoy dolusu araba
İnan ki ben hayranım sana

Bilesin ki hepsi birer yalan
Hem de kuyruklu yalan
Hiç biri sevmez seni
Ne de olsa gelip geçici hepsi
Yüzüne güler insanlar
Sana durduk yere dayı derler
O da kıyıya çıkana kadar

Hele yok mu o alçak arabalar
Mavi gökyüzünü ilk fırsatta tozutur
Kapakların açılır açılmaz
Onlar seni çoktan unutur

Ya o martılara ne demeli
Hani başında uğuldayan
Üstüne pisleyen asi
İnan onlar da üçkâğıtçı
Tıpkı insanlar gibi
Terk edip gider seni

Seni bir ben anlarım
Kendime yakın bulurum
İçimde her ne varsa
Çocuk gibi anlatırım
Düşler kurarım masum
Dalarım maviliklere
Tutarcasına ellerinden
Asılırım paslı direklere
Sanki zihnimi okur gibi
Aklımdan geçeni bilirsin sen

Sana benzer kaderim
Sıkışıp kalmış iki kıyıya
Sabahtan akşama gider gelirim
Bir şey var bu sularda
Düşünmesi beni deli eder
Cevapsız bir soru mu ne
Ya da yanıtı içinde olmalı
Bulamam yıllar yılı
Biliyorum çok yakında
Hatta burnumun ucunda
Sen de bulamadın değil mi?
En az benim kadar mağdur
Ahbabım arabalı vapur