Araba Uykusu Şiiri - Mustafa Bilen

Koskoca şehirde yalnız kaldım ben
İnanmazsınız belki,
Ama yalnızım
Sanki şey gibi
Hani arabaya binince uykusu gelir ya insanın
Kapanıverir de o gözler
Yolcuğun o güzelim manzaraları kaçırılır
Geriye sadece
Evin önünde uyandırılan çocuğun
Taşınacak çantalara nefretle bakması kalır
Anlatamadım sanırım
İdare edin bu seferlik
Şairler de bazen naçar kalır
Ruhun aynasında gördüklerini anlatmada
Üstelik
Benim gördüğüm ben’le
Sizin,
Herbirinizin
Gördüğü ben çok farklıdır o aynada
Kişinin,
Yani
Gerçekten kişi olan kişinin
Kişiliği olduğu iddia edenin
Hep bir yanı kalmalıdır
Kimsenin bilmediği
Sezmediği
Yoksa kişi olmaktan çıkar insan
Çözülmüş, bütün heyecanı kaçmış bir bulmaca oluverir
Kapatılan bir cinayet dosyası
Yargıcın taraf tuttuğu zaman lehine
Sırf hüküm giymeyeyim diye
Oyunlar oynarım
Bahse girerim hayatla
Lades çekerim
İnsanları anlama oyunu derim
Gülersiniz
Ama öyledir,
Çözdüğümü kenara atar
Yenilerine geçerim
Böyle diye diye yalnız kalınca da
Arabada uyanan o çocuk gibi
Taşımak zorunda olduğum beddualara bakar
Gücenirim...

Aldırmayın, düzelirim...