Kış aralanmış
Karla karışık yağmur yağar,
Dudaklarından
Acı ve keskin susuşlar
Sızar,
Güz sonu
Zemheri başı
Hatırası bitmeyen ışıklar
Söner artık.
Sükût içinde karanlık,
Beyaz puantiyeli
Hırkasına bürünmüş
Derin bir uykuya dalar.
Tutamadığı eller
Ara/lanır ...
Toprağın koynunda
Yuvalanıp,
Kuytu umut sıcağında
Sarıp,
-Azat edip tüm yaşanmışlıkları-
Kendiyle,
Kendi bedeninde
Konaklar...
21.12.2021/ANKARA
Serpil Taşyürek
Kayıt Tarihi : 21.12.2021 23:02:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Kışın ilk ayı düştü şiire...
![Serpil Taşyürek](https://www.antoloji.com/i/siir/2021/12/21/ara-lik-3.jpg)
umudun sıcaklığında bulunmuş.
Kaleminize ve gönlünüze sağlık.
Nice şiirlere.
Esen kalın.
Saygılarımla.
Çok teşekkür ederim Osman Hocam.Umutar bitmesin dileğiyle selam ve saygılar.
Gökay Bey, şiire değer katan güzel yorumunuz için çok teşekkür ederim. Var olun.Saygı ve selamlar sunuyorum.
"Kendine sokulmak...
Kendiyle ısınmak...."
Kışın "ilki", günlerin bir çırpıda uçup gidiş
Ve uzun gecelerin
Ayazı
Yalnızlığı.....
Şiir işte..
Tebrikler Serpil Hanım..
TÜM YORUMLAR (4)