Ar’sız Dilenci Şiiri - Özlem Arslan 2

AR’SIZ DİLENCİ

Ey benim kayboluşum
Olmadık zamanda var oluşum
Büsbütün tamamlanışım
Meğer benim tüm eksikliğim sanaymış
Anladım.
Ben, ne vakit bir yola çıksam bilirim
İnişimde ben, ben olmayacağımı

Ne zaman bir türkü çalsa olmadık bir yerde
Bilirim o yolun sonunda kaybolacağımı

Affetsin beni ölüler
Ne zaman bir mezar görsem,
Dayarım öksüz başımı onların taşına
Sanki senin omzunmuşcasına

Senden sonra yeni yeni huylar aldım gönül yurduma
Küser oldum nar ağaçlarına ve yavrusuna

Hatıramda hatırı olmasaydı gün ışığının
Vallahi çıkmayacaktım en kara gecenin koynundan sabaha

Mesela
yazmasınlar hiçbir filmin sonunu
yazanlar ve yönetenler
ve ortak olmasınlar bu hikayeye oynayanlar
Çünkü ben senden sonra küsmeyi öğrendim tüm filmlerin sonuna

Ben, şiirlerin arsız dilencisi
bitirmesinler son dizeleri şairler
ben
Şiirlere küsecek kadar büyümedim.