Ar Perdesi Şiiri - İrfan Karabulut

Kesiyor yokluğun jilet gibi nefesimi
Konuşmazdık susardık biz
Sen mavi bulutlara uzanır tutunurdun
Ben bakışlarına d/okunmak isterdim

Ve ıssızımda kaldın sende
Gerçekte üstünde kocaman y/amayım ben
K/anıyorken kendi içimde azar azar ölüyorum
Sen şuh kahkahaları boğ/ulurken

İhanetine kalkıyor birer birer elindeki kadeh
Eriyorum mum gibi döşemeye akarak
İçimden korkudan buğular c/ana s/inmiş
Dışarıda ağlaşırken yağmurlar körkütük

İçimdeki çocuk bırakıp k/açıyor ellerimi
Yitik bir ülkenin varoşlarında yalınayak
Bırak zaman eskimiş olsun elimizde
Ar perdesi yırtık nasılsa vicdanın