Ar ederim... Şiiri - Erdal İrfan

birileri!
dev aynasında görürken kendini
benim yerime
ben halen geçmişimde yaşadığım
çocukluğumu hatırlarım
küçük bir şehrin
kenar mahallesinde
annemle beraber
mahallenin sığırlarının peşinde
tezek yapmak için
inek boku topladığım günlerimi...

birileri!
'entel' barlar da ahkam keserken
ben annemle gecenin bir yarısı
kömür kuyruklarında beklediğim
ve ay ışığında ders çalıştığım
kuyruk günlerimi anımsarım...

birileri!
daldan dala konarken aşk adına
ben gecekondu mahallesinde
benden başka liseye giden bir genç görmeyen
komşu kızının bakışlarını düşünürüm
düşünür de geçmiş günlerimi
aşk'a bile öyle bakar
öyle dikkatle severim...

birileri!
hor görse de bu günlerimi
ben anarken bile
gamzelerimi çıkaracak gülücükler saçarım
yanaklarımda.
ve o yüzden ben
ne zaman aç görsem
ne zaman boyacı görsem
ne zaman simitçi görsem
ben olurum
can olurum
erdal olurum...

birileri!
almanya'ya geldiğim günlerde beni
cirit atıyor kızlarla diye düşlerken bile
iki şiir yazacak kağıt kalem için
bulaşık yıkadım lokantalarda
benim gözümde ben etmeyen
insan müsvetteliinin yanında
ama adam kaldım yine de...

ar ederim biri bana halktan kopuk dese
ar ederim biri bana sen nesin dese
ar ederim kendisini görmeden aynada
bana laf edenden
çünkü ben halen boyacı çocuk
kafasında tepsi bir simiçi
tezek için bok toplayan bir fakir çocuğu
öyle kaldım
ama hep andıkça mutlu kaldım...

söz ağızdan çıktığında
çıktığı gibi küçük bırakmıyor kelimeleri
bir kartopu gibi yuvarlandıkça büyüyor...

öfkem ağır basınca
ar ederim laf söyleyenden bile
haketmeyeni seversem eğer
ar ederim kendimden bile...

Erdal İrfan... Köln

29-11-2004, 02:37

(Ağıt isimli kitabımda Önsöz yerine Ön şiir)