Birbiri ardına sıralanmış bekliyor oracıkta umutlarım.
Rüzgarın uğultusu hâlâ yaşamın devam ettiğini fısıldıyor kulaklarıma.
Gönül gözüm toprakta, yüreğim bir ağıtın içindeydi oysa.
Bir telaş,bir ayaklanma ile başladı beynimdeki deprem.
Çığlığımı duyan olmadı, kimsesizliğime sığdıracağım kimse bulamadım.
Bir candan sarılış için toprağı kanattım.
Duram dedim yangının tam ortasında canım dayanmadı. Sürem dedim bu yolu , nefsim bırakmadı. Verdiği gibi alsın hidayetine.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta