Aptalligimizin Serefine

Sorma, neden ısrarcıyım bukadar.
Sorma, anlatabilse ağlarmı hiç insan,
Dökermi göz yaşlarını bile bile
Zordur bazı şeyleri döndürebilmesi.
Hatta imkansızdır belki,
Zor olanı severiz bazen,
Bazense kendimiz zorlarız farkına varmadan.
İnat ya bizimkisi...
Konuşmaya çekindik hep
Ya da ağır geldi bizim ağzımıza hep kelimeler
Kaçanlarıda tutmayı bilemedik
Abuk subuk yerlere gittiler
Toparlayamadık bir türlü...
Acılar yarattı belki
Hüzün getirdi bazende
Belkide anlatamadıklarımız bunlardı...

Koparırken takvimden günleri
Geçen güne baktık hep
O kağıtların nereye gittiğini unuttuk biz.
Yan yanayken hep daha çok kanadı içimiz
Veya hep öyleydi attık içimizin en köhne köşesine.

Vakit tamam dedik bi çok kez
Ah hayat kucakla beni al dedik.
Hayat kimdi ve biz neye kucakla dedik?
Garip geliyor değilmi?
Geçen her günün nasıl geçtiği değil de
Nekadar gün geçmiş diye baktık hep.
Tebessümde hatırladık hüznümüzü yakalamaya çalıştık,
Uçup gitmişken yelken açtık arkasından...
Körpe yelkenlerdi bizimkisi.
Ama biz sorgusuz sualsiz açtık o yelkenleri
Açtığımızla kaldık
Sevgi dedik, huzur aradık
Çocuk kaldık biraz
Yaşadıklarımızla, yaşamayı seçtik
Her yangın patladığında
Her duman çıktığında,
Söndürmeye baktık
İçini yaka yaka söndürmeye baktın.
Dumanını çektin içine
Ömrü yedin sonunda.

''Vazgeçtim ulan''
Deyip her 'of' çektiğinde
Boş kadehler güldü bize doyasıya.
Madem vazgeçtik,
Neden her kalp atışımız aynıydı.
Ve neden aynı anda durdu şimdi?

Tadımı bırak,
Ruhum veremli kalmış,
Saatim desen tökezli
Vur şimdi aptallığımızın şerefine kadehini
Bak yüzüme.
Ağlarcasına, tebessüm etsin sana...
(22-06-08)