Aporia... afazi Şiiri - Nevin Subaşı

Yaprakların azaldığı tepe gibisi yok
en az bir kez ölmüş olmalıyız orada

viran evin kaburgasında
sandalyede oturuyoruz
belki de bizi sürüye katanda budur

ayak seslerinin urganı kesildi çünkü
zil çalan eteğini toplayıp gitti ay

beni ansızın bıraktın.
çekildim.

çağrışımlar bir volkan gibi yüklendi
ve doluştu bilinmezlik gözesine herşey

sevdiklerimden kaçıyorum
yüzüme açılmayan gülden
sarhoşluk veren sözcüklerinden de şiirin

belki de yarın anlatırım kalanı

.