Yakışıklı adamdı Apili. Koca bıyıkları vardı. Beyaz atına binip, yola çıktığında genç kızlar pencerelere koşardı.
Başını kaldırıp yan gözle dahi bakmazdı kızlara Apili. Kızaran yanaklarıyla atını dehler giderdi. Tek çocuğuydu evin Apili. Ne olduysa kazadan sonra oldu. Her ikisini de yitirdi ailesinin. Kendini dağlara vurdu. Aç kaldı, susuz kaldı. Her gün başka havalar soludu Apili.
Çok adamla gezerdi kara Ali. Dağlar sanki onundu. Her şey ondan sorulurdu. Aman diledi Apili, ben ettim, sen etme, dağlar senindir dedi. Lakin eşkıya laf dinlemedi. Dikil karşıma diye inledi kara Ali, başka bir laf demedi.
Uzattı havaya parmağını hiç kıpramadı Apili. Dikti gözlerini karşıya hiç konuşmadı.
Bir ses yankılandı dağlardan bir silah sesiydi bu. Bir parmak düştü yere, kimse ağlamadı. Dim dik duruyordu Apili, yanına kimse uğramadı.
Parmağına bile bakmadı Apili. Yerde bir parmak zıplıyor, elinden kanlar sürekli akıyordu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta