Apili Şiiri - Adnan Deniz

Yakışıklı adamdı Apili. Koca bıyıkları vardı. Beyaz atına binip, yola çıktığında genç kızlar pencerelere koşardı.
Başını kaldırıp yan gözle dahi bakmazdı kızlara Apili. Kızaran yanaklarıyla atını dehler giderdi. Tek çocuğuydu evin Apili. Ne olduysa kazadan sonra oldu. Her ikisini de yitirdi ailesinin. Kendini dağlara vurdu. Aç kaldı, susuz kaldı. Her gün başka havalar soludu Apili.
Çok adamla gezerdi kara Ali. Dağlar sanki onundu. Her şey ondan sorulurdu. Aman diledi Apili, ben ettim, sen etme, dağlar senindir dedi. Lakin eşkıya laf dinlemedi. Dikil karşıma diye inledi kara Ali, başka bir laf demedi.
Uzattı havaya parmağını hiç kıpramadı Apili. Dikti gözlerini karşıya hiç konuşmadı.
Bir ses yankılandı dağlardan bir silah sesiydi bu. Bir parmak düştü yere, kimse ağlamadı. Dim dik duruyordu Apili, yanına kimse uğramadı.
Parmağına bile bakmadı Apili. Yerde bir parmak zıplıyor, elinden kanlar sürekli akıyordu.
Şöyle bir baktı kara Ali. Apili korkusuz ve yamandı. Ahali dedi, bizden bu adam. Kara Ali, başka bir şey de demedi. Başını salladı herkes, diller suskun, gözler onayını verdi.
Parmaksızsın sen Apili dendi. Namı Parmaksız diye verildi.
Eğildi yere Apili, aldı yerden kesik parmağını Doladı beyaz mendiline. Her taraf kıpkızıl kandı. Yürüdü, gitti arkasından Kara Ali’nin. Parmakta hâlâ barut kokusu, elinden kanlar akıyordu.
Dağlar, taşlar dolaştı Apili, Tek bir tetik çekemedi parmağıyla. Namı parmaksız eşkıya
Kaldı. Apili kaçtı bir gün dağlardan. Kara Ali haber saldı, gitmedi. Gitti peşine kara Ali,
Çekti Mavzeri dokundu uzaktan tetiğine, Apili yığıldı yere, ona "Parmaksız “namından başka Bir şey kalmadı.