Apartman trabzanında seğirten sevgiliye-1

a.

Ölgün bekleyişler çıkarttı sarp yamaçlardan,
granitlerden,
daha bir zift tutan insan isi karası’yla.

Fakat güneşe yönelen, Güneş’i sevdi her bir iç çekişte;
bildi onu.
Düşünmek de değildi ki bu.
Sarf hissetmek de değildi.
Başka bir şeydi;
karanlıkla aşık atarken, o sebepli aşık atmayan!

Durduğunda orada, durursun sadece!
Geldiğinde buraya, gelirsin sadede!
Böylece sayılar sığmaz adede:
Çöl vaha olduğunda, sözlük sözlük olur;
ama gerekince karanlık gökyüzü,
Derim ‘ dursun o, orada! ’, ‘bulunduğu yerde! ... ’
Sonra ona gölgesini bile verse,
‘Cesedi faili meçhul’ü takibi bırakmayan
Bir mücadeledir, vaha! !

Var olmamayı seçmekten zordur;
sevgili peşinden, yürekçe, gitmek …
Sinmek bunun akabinde, o ama imkansızdır.
Kurtarırsın bataklığı boğulmaktan; seni o, tokatlarken!
Sen bağırırsın onun isyanlarına; o, ağlamalarına senin, bağırır!
Bağıran kalmaz sonunda;
neşterdir üç yüzüncü (neşterdir işin iç yüzü!)
Buna şaşarsın ya, kötü olana şaşmaktır belki komik olanı:
O götürdü senin, şu ana dek, peşinden onun;
korunun ormanlarını yaktın, kötü …
Evet kötü, aslında berbat, ama sürdüreceksin takat.
Fakat/ çünkü bekliyor “yol’un
koç başlı şempanze balığı”nda hakikat!