Apartman Ölüsü Şiiri - İbrahim Gökburun

Beni bir yere bağlamışlar, bir ağacın dalına değil
Bir ipin ucuna da değil
Hayır, bir şeyhe de bağlanmadım
Şey-demedim hiçbir kimseye-tan ağarırken

Kuyulara salınıp baktım içime
İçimde bir apartman ölüsü
Eski bir pişmanlık yeni bir tedirginlik
Öç birikmiş içimde sigara paketleri

Öç birikirse içinde insan sığmıyor hiçbir yere
Ayın sulara yansıyan kırık aksini baktım
Göremedim duvarsız, kapısız, anahtarsız bir yer
Aradım taradım iğneyle kuyu kazdım
Göğü görmek için bu kadar yorulur mu insan

Çocuk parkı kadar küçük bir göğü kurtardım
Gökdelenlerin arasında unutulmuştur
Belki de yorulmuştur göğün katilleri dedim

Cehaletimi silahlandırdım kararlıydım
Göğü savunacaktım kuşlara ve çocuklara
Oyun parkı ve salıncaklar kuracaktım
Şuracıkta deliksiz bir uykuya dalmışım
Uyandım dipsiz bir kuyudayım

Kararsız konuşan ağaçlara aldanıp
Dünyanın başkentine İstanbul’a geldim
Kargalara özenen yusufçuklar gördüm

Çıldırmış ırmakların kıpırtısız uykusu
Bölünürse erken yıkılmış bir saltanat
Saçlarımı harbe düşürür beklerim dedim
Bekledim, çünkü beklemek benim işim
İşsiz güçsüz olduğum bilinmesin diye
Dünyanın en ağır ve darasız işini seçtim

Tutanak tutmadım yine kayıtlara geçti
Ben üzüntüleri toplar gelirim azalırız
Aramızda bir kelime yaşamak
Yaşamak, yaşamak…