Apartman Hayatı Şiiri - Mahir Odabaşı

Köyler kente,
Kentler mega kente,
Durmadan yürüyor
Yürürken, peşi sıra
Problemleri de sürüyor
Eski alışkanlıkları
Bir anda silmek
Mümkün değil özünden dönmek
Her apartman bir köy kadar oluyor,
Sorunlar çözülmeden üst üste duruyor.
Kimi gece yarısı tak tak gürültü yapıyor,
Kimi apartmanı birbirine katıyor,
Postacı gelip isim sorsa,
Ben bilmem hemşerim deyip,
Hemen kapıcıya savsaklanıyor.
Bir deprem, bir yangın olsa,
Bu dairede kaç kişi yaşıyor,
Özürlü var mıydı? diye araştırılsa,
Doğru dürüst cevap alınmıyor,
Her komşu ayrı yorumluyor.
*
Yan dairede hasta olsa,
Ancak ölünce biliniyor,
Biri çöpe ekmek atarken,
Diğeri açlıktan inliyor.
Selam, sabah mazide kaldı,
Köylerde mehleye gitme vardı,
Simdi, o tatlı sohbetlerin yerini,
Televizyon dizileri aldı.
Ortak paylaşım azaldı,
*
Aman Allah’ım!
Bu ne acı durum böyle.!
Nasıl geldik biz bu hale,
Apartmanlarda yavaş yavaş,
Çöpten evler oluşuyor,
Herkes kendi sevdasında,
Kalabalık içinde insan,
Yalnız yaşamaya alışıyor..
Sinir, stres ortada,
Sınırsız dolaşıyor…
*
Bir ev alacağımız,
Kiralayacağımız zaman,
Rast gele bir zile basıp,
Soruyoruz nasıl bir apartman?
Hemen cevabı yapıştırıyor,
Sakın kaçımayın, harika inan(!)
Çünkü kimse kimseyi tanımaz,
Kā rı yoktur ama zararı olmaz!
*
Apartmanda,
En iyi kiminle anlaşıyorsun?
Diye sorulunca bir arkadaşa,
O da hemen cevap vermiş,
Kaç yıldır oturuyorum burada,
Kimseyi sevmem asansörden başka.
Beni adam yerine koyan tek asansör,
Çünkü ne zaman yolum düşse ona,
‘HOŞ GELDİNİZ DİYOR! ’ hemen bana..!
(12.06.2010-24.00)