Apartman Çocukları Şiiri - Mahir Odabaşı

Apartmanlar,
Her biri, bir köy gibi,
20 - 30 hane duruyor,
Etrafı beton yığını olan,
Bahçesi olmayan bir köy
Her apartmanda 40- 50 çocuk var
Ama hepsi birbirinden bağımsızlar
Oynayacak oyun alanları yok ki,
Tanışmak, kaynaşmak için,
Nasıl bir arada toplansınlar!
*
Evde televizyonun sesini açma,
Terlik giyme, ayağını sürüme,
Pat pat yapma, kapıyı çarpma,
Aman sessizlikten hiç sapma.
Ev değil mübarek, sanki hapishane…
Birde bunun yanına sınavları ekleyince,
İster istemez geriliyor çocuklar epeyce,
Ondan sonra patlayacak bomba gibi oluyorlar,
Daha hayata başlamadan yoruluyorlar.
*
Kızı soruyor babasına,
Baba sen bizi nasıl yetiştirdin?
Biz senin gibi yetiştiremiyoruz.
Her halde biz o zamanlar usluyduk.
Şimdi çocuklarımıza bağırmaktan bıktık.
Baba: Kızım çocuk çocuktur, sizde aynıydınız,
Farklı olan siz değil, sizi düşünen babanız…
Çocukluğunu doya doya, yaşamayan çocuk,
Hem asi olur,hem de toplumdan kopuk.
Bunu hesap ederek, bir ev satın alacağım
Ya da tutacağım zaman siz rahat edebilesiniz diye
Şehri alt üst eder, bahçeli olanı arardım
Bulamadım mı, park yanında olanı sorardım
Sizde böylece parklarda rahatça oynar,
Toprakla haşır neşir olurdunuz
Enerjinizi toprağa attığınız için,
Akşam erkenden uyurdunuz.
Apartmanda dursanız da,
Köy hayatını bulurdunuz,
Yaramazlığa vakit kalmaz,
Kuzu kuzu olurdunuz…
(20.07.2010)