Apansız Bir Yolculuk Şiiri - Özcan Koç

Her akşam bir başka bahar kokardın…
Hani söz vermiştin ya,
Hani öğretmen olduğumu görecektin.
Böyle gitmek var mıydı anne!
Şimdi babamın karşısına geçipte,
Nasıl anlatayım küçükken yaptıklarımı,
Ya da nasıl ağlayayım anne diye
Babam sen gibi anlar mı halden,
“Erkek adam ağlamaz” der; kestirir, atar.
Bilmez misin babamı?
Kendi her akşam ağlar arkandan
O da çok özlüyor ya neyse,
Hatırlar mısın anne?
Bir pazar günü evdeyim diye sana bir çay yapayım demiştim de;
Üzerine dökmüştüm.
Hani canın çok yanmıştı da
Üzülürüm diye bir şey söylememiştin
Şimdi az mı üzdün be anne!
Keşke yaktığımda kızsaydın da,
Böyle yapmasaydın
Hani öğretmen olduğumu görecektin,
Hani söz vermiştin,
Yani, saçların biraz ağardı
Belinde biraz büküldü diye;
Böyle gitmek oldu mu annem
Şimdi bir görsen oğlunu
Nasıl seviyorlar öğrencileri,
Nasıl peşimdeler “hocam” diye
Hiçbirini geri çevirmiyorum biliyor musun?
Hiçbirine “hayır” demiyorum.
“Çocuklara hayır denmez, onlar üzülmez” derdin.
Bak, demiyorum işte.
Yok yok kızma ağlamıyorum artık,
İnan ki ağlamıyorum;
Tamam, belki biraz gözlerim doldu ama
Söz verdim ya sana, sen ölmeden az evvel,
Ağlamak, üzülmek yok diye,
Deniyorum ama olmuyor, beceremiyorum
Eee ben sen değilim ki papatyam,
Bizim verdiğimiz söz de bu kadar olur.
“Anne! ”sen gittiğinden beri,
Artık kimse sanat müziği dinlemiyor
Hatta televizyonu bile açmıyoruz,
O müzikleri bu kadar doyulmaz kılan
Biraz da senin eşlik etmenmiş,
Bunu, şimdi şimdi anlıyoruz.
Bunlar hep yeni yeni fark ediliyor,
Yeni yeni hissediliyor,
Büyük üzüntülülerin küçük habercileri belki de...
Mezun olduğum gün babam geldi törene;
Bana baktı, bende ona baktım
Sonra o gene baktı, sonra ben gene…
Olmadı işte, böyle mezun olmayacaktım
Kandırdın beni anne,
Beni, ilk kez kandırdın.
Kanser olduğunu zorla öğrendiğimde bizimkilerden,
Aklıma bile gelmemişti son sınavlarımın olduğu,
Hatta nasıl yola çıktım hatırlamıyorum bile,
Geldiğimde o sızlayan dizlerinin dibine;
Sen git diplomanı al, “söz mezuniyetine geleceğim” dedin.
Gelmedin anne, gelmedin
Herkes geldi, sen gelmedin.
Diplomayı alacağımı anladığımda,
Hani aramıştım ya,
Babam da banyoda demişti,
Geliyoruz mezuniyet törenine demişti de;
Bak işte yapayalnız geldi.
Hani söz vermiştin ya,
Hani öğretmen olduğumu görecektin,
Olmadı işte;
Sen bir daha gelmeyecektin.
Her an aklımdasın annem;
İnan, her an aklımda.
Öğrettiğim her harfte emeklerini görüyorum,
O tebeşir tutan ellere,
Nasıl kaşık tutulur öğretmiştin ya,
İşte şimdi aynı öyle;
Aynı senden öğrendiğim gibi,
Sıkı sıkı tutuyorum tebeşirleri,
Aynı ellerini tuttuğum gibi.
Baksana anne oluyor mu tutabiliyor muyum,
Öğretebiliyor muyum,
İyi anlamış mıyım anlattıklarını,
İyi bellemiş miyim,
Hadi gelip baksana,
Bari rüyama gelip söylesene
Ya da kızdığımda gelip uyarsana
Yine desene;
“Evladım, Allah sabredenlerle beraberdir” diye
Yine söylesene,
Anlatsana yine,
Gelsene anne,
Gelip görsene oğlunu,
Saçlarını okşayıversene,
Bak nasıl da öğretmen olmuş seyretsene,
Gelip gözlerinden öpsene…
Yerinde rahat uyu annem,
Mekânın cennet, yerin en güzel gülün yanında olsun,
Öğrendiklerimizi öğretebilmek umuduyla,
Kalbinde daima umut bulunsun.
En güzel türküm sensin,
En güzel bestem sen.
En güzel şiirim sensin.
En özel güftem sen.
Seni yeniden görmek dileğiyle,
Ey gözleri dünyaya bedel kadın
Dualarım her zaman seninle,
Hoşça kal…