Apandist Şiiri - Ramazan Adil Uysal

Renk ve korkularımı çerçiciler çıkardılar
İcra memurları marifetiyle
Kim dokunduysa, tutamağımdan el verecek
Hasretin gökkuşağına boşanacağım.
Kimden sorsalar ben yokum
İki basamaklı çarpımlarca yontulmuşum
Eski tren raylarında unutulmuş çocukluğum
Üstelik göz bebeklerime sıkışıp ağırlaşan uykularım
Ve küçüldükçe büzülen yüreğim harap
Acayip esen fırtınalarca bitap…

Göğün hangi altı görünür baktığım yerden
Ki kaçıncı kat semada ele verir beni haşmetim
Açkurt tabiatım! ..
Cebimde olsaydı şayet;
Yalnız iğne-iplik,ayna ve külah
Ve bir de ayak izlerinde Nuh Nebiyullah…

Kabuğum nasıl kırılır ki benim
Nasıl tuz-biber olurum kayalarca süklüm püklüm;
Sanki topuklarımdan sızar bu evren
Renk ve koku kaçamağı
Korkuluklarım kırılmadan…

Uçarı bir tebessüm çökertmek gayesiyle
Közde filizlenmiş mızrağım ve simyacı bakışımı
Şöyle gizli-kapaklı marifetlensem
Bütün bütün çalkantı uyandıran depremleri
Şimşek yutkunmuş paratoner edasıyla
Henüz mağmada eritsem…

Kehribar kokularınca yunmuş karabetsiz
Fikirsiz, hürriyetsiz, inadına anut
Ki fişeksiz eski tüfek / henüz giz ilk bakışta
Acımasız hayat ağacı budalası, dehşetengiz
Şudem bir çınar olsam –kuru yapraklı, gölgeliksiz-
Kendimleyin niteliksiz bir kurşun sıksam
Gelincik yavrusunca bir kırlangıç yuvasına
Körbağırsak yangılanması bir yılancık savursam…

Kahır! Kahır! Hep kahır! sonunda kahır
Gümüş tepsilerde sunulu ömür törpüsü
Sünepe saadet gürültüsü mutluluğum
Yumurta akı kederinde tebessüm
Yarım yakarış,
Ve dahi ölüm!
Düşün ki annemin rüyalarına gömülmüşüm
Zor vedalara alışık / zevali mutlak
Er kişi niyetine…

Kenan’da bir kuyuda
Islak civan perçemimi kesip çıkartmak gayesiyle
Henüz tabuta koymadan
Damar çeperlerime biriken çığ gibi kansız
Son nefesimi uçurdular…
Erinç ve usanç yitirmektir ölüm!
Tesbihatın billur kehribar taneleri;
Kuruyan iştahım…
Yedi kat dibi göğün…
Karun…
Def-i bela kabilinden…