Antrasit Şiiri - Yasin Uysal

Gözlerinin güzelliğine bir şiir yazayım dedim
Baktım
Bir daha baktım
Ne renk olduklarını anlamadım
Gri değil, yeşil de değil; daha çok antrasit gibi
Annemin takı yaptığı boncuklardan bilirim bu rengi
Siyah ve kirli beyazla çok yakışır
Aslında her renkle uyumludur
Hem onları ortaya çıkarır, hem kendi cazibesini korur
Nasıl da seni yansıtıyorlar değil mi?
Senin o dikkatli ve şüphe dolu bakışlarını
Arkasında bolca düşünce, cesaret ve sorgu…
Karamsar değil, farkında
Sıradan değil, farklı
Bakan değil, gören gözlerini…
Ah, bir de benim sana nasıl baktığımı görselerdi…

Sana bakarken anlarda kayboluyorum
Az önce ne dediğimi unutuyorum
Bazen ismimi bile zor hatırlıyorum
Hani var ya konuşurken saçmalamalarım
Yardım edeyim derken bocalamalarım
Yolda tökezleyip zor toparlamalarım
Hep senin gözlerine baktıktan sonra oluyor
Görünmez bir okla vurulmuşçasına
Bütün dengem bozuluyor gözlerimiz kavuşunca
Nazar değil, kader değil, dua değil
Rezonans diyeceğim olsa olsa

Ah, sen de bir görsen benim gördüğümü
Gözlerimdeki değil, gönlümdeki kördüğümü
Orada renk yok, çizgi yok, ışık yok
Uzaktan gelen samimi bir ses var sadece
Güldüğünde beliren gamzelerinin sıcaklığı
Eski bir dostun sarılmasındaki güven var
İlk kez birinin elini tutmanın heyecanı
Bir çocuğun merakla sorduğu ilk soru
Onca yanlışın arasında dimdik duran doğru
Yirmi sekiz yıl ve bir dönüşüm aldı ama
Sonunda buldum o tek ve gerçek yolu
Bu yolun sonu sana çıkıyor sevgili
Adım atmanı istemiyorum senden
Yalnızca beni bekle
Ve bakmaya devam et o antrasit gözlerinle