Antilop Şiiri - Yusuf Kemal Metin

ağrıyor
beynimin senli doruklarında
son serseri kurşunla
vurulan
doğurgan başım.

sessiz çığlığın
yağarken
durağan vadilerime
umarsız sekiyorsun
kristal gözlerimin
utanç siperlerinde
antilop

batıp etine dünyanın
gömülürken kendine evren
kutupta şaşkın palmiye
yitik iklimine
yön ararken
ağarıyor
ve
ağlıyor
yalımı ak
utangaç
korkak kara güneş
kaçıyor
evrenin kara deliklerine
sen gene de
yeşil kansız
bulutlar vadisindesin
antilop

sığmıyor sonsuzluk sonsuzluğa
çırpınıyor zaman
zamanın nurlu bataklığında
ağaçlar
yaprak yaprak dökülürken
yalnızlık toprağına
ürkekçe savrulurken sen
bir sen
en önde
çatlayan
yediveren
inadına yeşeren
dirimsel umutlar
bende
antilop

haydi
çılgınca sevişme vakti şimdi
dök sonsuzluklarıma
çöl bozan
yıldız tozan
dök dökebildiğince
dirim tohumlarını
çığ değil
çağ düşür gönlüme antilop.