Antik Şiiri - Bora Çiftçi

Artık kusursuz değilim.
Zaten gümüş kanatlarımda hiç olmamıştı öyle anlattığım gibi
Bakma gözümdeki ışıltıya
Ben değilim,bana ait değil hiçbiri
Ne bu beden,ne gülüşüm,ne de gözyaşım…
Sadece bir anıyım ben saniyelik tebessümler için.
Sadece bir senaryo tüm yaşadıklarım için.
Ne bir hataya kurban ediyorum kendimi,
Ne de bir övgünün aldanmışlığına mesken.
Bilesin ki!
Ben altın kadehte sunulmadım öyle kadının düşündeki gibi
En başından beri Sevemedim ortaklaşa doğruları,
Yaşamanın kirlenmemiş yüzünü,hiçliğin değersiz yanını
Ben!
Susuz kaldığımda ağzımı yırtılırcasına açıp
Boğulurcasına su içmeyi,dondurucu soğuğun ciğerlerimi çatlatmasını,
Deniz kenarı süs yerine süs için denizleri satmayı,
En büyük yanlışların tadına varıp,doğrularımı yakılmış savaş cephelerinden
Onurlu neferleri toplarmış gibi seçmeyi istedim sadece
Ama!
Herkesin gözünde en iyi tanıtırken kendimi
Cakalı sözlerimden kör olan sefilleri gördüm.
Kendimi aramak için çıktığımı zannederken yola
Her durakta kendimin olmayan yansımalar,her yansımada “Onlar”ı gördüm
Yazık!
Herkesin birgün geri dönmeyecek zamanlar aklına gelecek!
Yapamadıklarına acizce üzülürken her biri,
Ya Sahte bir doğrunun gülümsemesi,ya da gerçek bir çalınmışlığın hikayesi ile
Aklayacaklar geçmişlerini
And Olsun ki!
Bir gün yeniden yaşayacağım acı anılar için doğrularımı,
Ne kimsenin yanlışlarına kusur saymak,
Ne de kimsenin doğrularıyla aynı kefene sarmak isterim.