Antalya’da efkar Şiiri - Mehmet Taha Doğ ...

Ne kristal aşklar paklar beni
ne güneşe değer hayallerim
kaşifinden utanan tüm günlüklerim
bayağılığın çarşafında
biriktirilmiş iki kelime olur
çıkagelir ay ışığında sigara dumanı
kadife sesli gece dilberleri okşar dudaklarımı
kilimsiz sedir çıplaklığımdan kıpkırmızı
kabulsuz, anlaşılmaz
bir yaprak oynar gözümden
bir damla düşer sözümden kağıda
kül uzar tükenir kalem
bölük pörçük nefesleri karışmış kağıdın terine
gece ritim tutarken
bayram gelir aniden
olanca hüznüyle dans eder kanın burnunda
canından saçılan her yıldız
yakar bir burcu burcu kokan demeti
çaresiz, parçalanmış umudun
anlam kaygısından ötelere uçurur seni
boğazından aşağı tırmalanır şüphelerin
çılgınca döner müzik
spotlar soğuk şimdi
yakamozun denize karıştığı tuzlu serinlikte...
yeşil baloncuklar o kadar habersiz kendinden
yankılanır bir rüzgar bacaklarında
defalarca uzun uzun at koştururcasına
bir küçük kaçamak ve tekrar
canhıraş bir son çağırır
pembe çiçeklerin ışığının
sönmelerden kopan merakından
ağır ağır salınır adalet
ve kendinden şüphe edersin
duvar kabuk bağlamış artık
bir şair mi ağladı dersin başını yaslayıp
derinden nakkaşı olmuş bir kabulleniş
yitip gider cır cır böceklerinin ayı çağırmasıyla
ve güzelliklerden bahsetmek istersin
üstüne güneş doğan
ışık vuran her yerinden öpmek istersin
rüyasından mahmur
mahzun hayallerini
ışık batarcasına öperken gözlerinden
kamburu çıkmış ruhunu
unuttuğun bedenine yaslanıp
oracıkta bir şarkıyı tutarsın elinden
iyi niyet vurur gök yüzüne
artık geri dönülmez bir yolun bezgini
bir efkar daha yakarsın
bir satır daha çekersin içine
artık kopmuştur ipler
yığılırcasına öpersin saçlarından
duramazsın
isyanından fışkıran
delirmiş benliğinin
delinmiş gırtlağından
son bir haykırış
ve sessizlik...