Antalya Şiiri - Necip Fazıl Aşkaroğlu

Antalya sen yok musun sen,
Güneşi kavuran, yağmuru bıktıran şehir.
Yazı bile kararsızlıklarla dolu olan kent..
Kış günü Yaz'ı yaşatan,
Yaz günü hasret çektiren,
Günde dört mevsim yaşatan diyar, Antalya...

Mutlulukların bile tadımlık, sevgilerin sahte!
Aşkların sıcak başlar ama aniden buz keser.
İnsanına aşık olmaya görsün bir yürek,
Saf görünümlü, gökyüzün kadar berrak..
Yüzünde öyle bir tebessüm ki; sımsıcak...
Fakat akşam olunca hava bir başka,
Bir bakmışın yapayalnızsın giriş katta bir evde,
Islaksın, üşüyorsun; zamansız yağan bir yaz yağmuru sebebiyle.

Ne hayallerle gelmiştim oysa sana...
Ne umutlar taşıyordum o harap yüreğimde..
Yeniden başlayacaktım herşeye..
Bembeyaz bir sayfa açacaktım kalbimde,
Ve koşacaktım, o eşsiz aşkın peşinden...

Fakat bilemezdim ki seni tanımadan önce..
Herşeyin bir yalan olduğunu, bir gecelik heves...
Aşkların yalan! Havan sahte! Gündüzün bile gece!
Şu hayallerimi de koca bir kabusa döndürdüğün gece,
Lanet ettim, bir zamanlar aşığı olduğum bu şehre.

Hani seviyordu beni... Hani yeminler etmişti...
Nerede o masum bakışlar, o sıcak tebessümler?
Bir kaç saatte değişiverdi bütün herşey...
Tıpkı o akşam, aniden yağan yağmur misali,
Yazılan kelimelerin silindiği,
Verilen yeminlerin unutulduğu o gece gibi..
Hiç mi güvenmedin bana Antalya?
Yoksa kendin gibi mi sandın beni de?
Açıklamaya gerek yok, anlıyorum herşeyi kendimce.

Hiç yalan söylemedim Antalya.
Ne sana, ne de hayatımda bir başkasına.
Ben hep peşi sıra gittim o aşkın; emin adımlarla...
Ama sen, sen hep bıraktın beni yarıyolda,
Ulaşamadan bir türlü o mutlu yolun sonuna,
Bıraktın beni bu koca şehirde bir başıma..

Sana diyecek lafım yok aslında,
Suç sana benzemeye çalışan o kimliksiz insanlarda.
Senin adını kullanıyorlar sana sormadan hoyratça.
Biliyorsun; çok şeyler götürdün hayatımdan,
Senin yanında, sana rağmen yaşıyorum bu dünyada hala
Bekliyorum özür dilemeni,
Benden aldığın umutlarımı geri vermeni..
Antalya...