Antakya Yel Giyer

-ANTAKYA-

Ne zaman bir düş görsem
Ömrümden trenler geçer Antakya'ya doğru
Raysız, istasyonsuz trenler
Bulutlarla beraber
İçimden bir şeyler akar geçer.
Neccar Dağı'nın ardını düşünürüm
Aklıma gelir
Kimi dertli kimi şen anılarım:
Güle oynaya Orantes'e düştüğüm,
Amik'in kıyısında sana küstüğüm,
Cehennem Kayıkçısı'na dönüştüğüm,
Simon'un dağında öldüğüm,
Beşikli mezarlara kalbimi gömdüğüm,
Saint Pierre'de aynı duaya amin dediğim,
Asi ile asi olduğum,
Sonra tersine döndüğüm,
Mütefekkir bir münzevi bulduğum,
Kuzu'ya dönüştüğüm
Yasin'i gördüğüm,
Meryem Ana'da mozaiğe işlendiğim,
Mutfağında kavrulduğum, piştiğim.
Defne gibi koktuğum,
Adını Antakya diye okuduğum,
Zeytin ağaçlarıyla beraber
Ben bu köylüyüm
Dağların ardını düşünürüm
İçim gider,
Çok gariptir düşüm
Antakya yel giyer ben üşürüm.
.
.
.
Mübdi: Mustafa Kuzu