Antakya'ya Ağıt Şiiri - Uğur Al

ve de ki sen bende yeşile açılan ğamik bir ova gibisin

ve de ki geceleri yatağımızdan geçen o ılık ve Asi nehir, ortasında köprüleri olan bir kentin armağanıydı bize

ve de ki o gece fısıltıları senin değil saçları dökülmüş bir dağın can çekişiydi belki de

ve de ki kör kaldık görmemek için renklerini yenik düşmüş duvarların..

az sonra

sönecek bütün ışıkları enkazlar şehrinin

çoktan unutuldu acısı

yerin dibinden gelen boğuk seslerin

karanlığa gizlenir gözyaşlarının tuzlu tadı

oturur kendi yıkılmışlığında bir gölge aşksız ve arkadaşsız

kaç kere ölür insan

kaç insanda ölür

kaç insanla ölür....