Antakya Şiiri - Mehmet Çiçek

Bir sabah Antakya…
Dertlerin engin denizlerde
Yalın ayakla koşuştuğu;
Güneşin masum gözlerinde
Kederin silindiği yer…
Sevginin bir yıldız gibi
Yansıyan ışığında; Hoşgörünün
Bir çiçek gibi açtığı barışta;
Kardeşliğin yüreklerin derininde,
Yeşeren düşün nezdinde,
Yansıyan masum yüzü…
Antakya…
Surların sıralandığı yamaçta,
Tarihin görkemli bakışlarında;
Zirveden ihtişamlı şehrin;
Görülen dar sokakları,
Antakya kalesinin labirentlerinden,
Çıkmaya çalışan hayatların;
Tarihi uzun çarşıda; koşuşturan
Halkın ellerine yatan nimetin,
Gülen gözleridir Antakya…
Bir akşam Antakya…
Sabahın biriken neminde,
Yerini bırakan bulutların ardından,
Gelen damlaların
Toprakla buluşmasında;
Mis kokan Antakya…
El ele çiftin, yağmurun altında,
Umutla yüreklerine sarıldıkları
Nefesi, Antakya parkında.
Bir gece Antakya…
Yorgun bedenlerin gözleri,
Işıl ışıl parlayan caddelerin,
Kuytu köşelerine çekilmiş sokaklarında;
Uykunun viranelere yansıyan yüzü…
Gözlerin, Asi nehrine bakan
Kıyısında; kapanan kirpiklerin;
Masum esnemesiyle verdiği
Esintinin renginde;
Yavaşça rüya âlemine
Yelken açan rıhtımından;
Kulağa gelen ninninin,
Hazzıyla; uykunun
Bedenin ruhuna yansıyan
Tatlı hayallerin yüzü
Antakya…