Antakya Şiiri - Murat Gezici

Soğuk olur üşürsün Antakya sokaklarında….
Kar nadiren yağar amma….
Ayaz eksik olmaz torosların başında…

Mahalleler dumandır şimdi…
Dışarıya çıksanız genziniz yanar….
Ve buharlaşır nefesiniz…
Bir çay demlenir sobanın üzerinde…
Bir de insan,
sıcak soba yanındaki minderlerde….
Bazen kestane konur üzerine….
Bazen tuzluyoğurtlu ekmek…
Bazen acılı hemde…
Arada duman yaparsa sobanız..
Hafta sonuna iyi bir temizlik var demektir…
Millet dışarda top oynarken…
Sen yardım edersin annene…
Boyun uzunsa hele…
Boruları takmamak ne çare…

Vay ki günler geçiyor…
Çocukluğumuzu gömdüğümüz o yollarda..
Şimdi kimler top oynarken toza bulanıyor…
Kimler çamura batıyor …
Ve kimler bu çamur ile annesinden fırça yiyor…

Asimiz vardır bir de …dillere destandır…
Güzelliği sanmayın sakın…
Biri bir halt etse ilk laf,
git kendini asiye at olur..
Niye ? Suyunun tadından değildir elbette.

Asi…adıyla şanıyla ters akıyor her zaman..
Antakya'nın suyuna bulaştığından beri…
Asi işte düzelir mi…

İnsanı da asi sayılır ..
Kahvaltıda acıyla şekerliyi aynı anda tüketir..
Hele pazarlık yapmadan alır mı bir şeyi..
Mümkün değildir…
Zaten esnaf da hazırlıklıdır bu pazarlık sünnetine…

Hey gidi hey Antakya…
Neccar-ı gömen Antakya…
Yürüdük yolların tozludur senin…
Suyun tatlı olsa da
Başın dumandır senin.