Ant Olsun Ki! Şiiri - Osman Murtaza Gökdal

“Ant olsun ki,
İncire ve zeytine,
Ve gündüzden sonra gelen geceye,
Ve dürüldüğü zaman gökyüzüne,”
İnsan,
Bir damla su.
Ve insan,
Bir damla kan.
Ey insan,
Her şeyi senin için yarattı
Seni yoktan var eden,
Unuttun mu?
Sen ki cennette sanki bir melektin,
Bu yolu kendin seçtin,
Ey insan,
Nedir hakikat?
Yol mu?
Yoksa yolculuk mu?
Nedir anlamın manası?
Yolun
Ve de
Yolculuğun anlamı?
Yoksa eğer yolcu bu serüvende,
Yol neye yarar?
Yolculuk neye?
Hem insan bir kainat,
Hem de insan kainatta bir nokta.
Bu bir giz,
Bu “ol” deyince olan bir “söz”,
Bu bir metafor,
Aşıkların bağrında yanar köz,
Hem yakar kavurur, hem de
Ateşi söndürür bu dumansız kor…
İnsan bir alem,
Kainat bin bir alem.
Hakikati yazmaya yetmez hiçbir kalem…
Hayat akar, sanki bir ırmak,
Siyah,kırmızı, sarı, kahverengi, yeşil ve de kızıl
renk renktir toprak.
İnsanı insan yapan ne rengidir,
Ne de sesi.
İnsanlık bir bilinçtir,
Senin farkın, içindeki sevgi.
Ey yolcu,
Her şey seninle tamamlanır.
Seninle anlamlanır; yol ve yolculuk.
Ant olsun ki,
Zamana ve mekana…
Ant olsun ki,
Her şeyi yoktan var edene,
Ey insan,
Olma sakın, sonra pişman,
Ayakların götürür seni,
Sen bir yolcusun,
Ant olsun ki,
Varlığım “varlığına” armağan olsun…
Ant olsun ki,
“Ne ben benim, ne sen sensin, ne de sen bensin…
Hem ben benim, hem sen sensin, hem de sen bensin…”