Baharda toprağın uyandığı bir günde,
Çiçekler ağaçlarda, tomurcuklar güllerde,
Ansızın soğuk rüzgarı esince ölümün,
Donuk bir ifade kalır yüzlerde,
Ebedi hayata uğurlarken yolcuyu,
Hissederiz içimizde, sonsuz boşluğu,
Ve ansızın alırız gaiplerden bir çağrı,
Bir kalp çarpması bitirir hayatı,
Kurutur dudakları, çöl sıcaklığı,
Yakar yürekleri kor alevler,
Bir ilkbahar günü üzülür,
Bu yolcuyu sevenler.
Gün olur ateş küllenir,
Gece olur çöl serinlenir,
Yıllar sarılır, tarihin sayfalarına,
Unutulanlar gibi sende unutulursun,
Dünya sürgününden kurtulursun,
Güneş doğar, yıldızlar aydınlatır geceleri,
Caddelerde sokak lambaları ışıldar,
Denizin dalgaları döver kıyıları,
Yine gökten ansızın bir yıldız kayar,
Habersizce geçer yıllar,
Aniden, biter verilen süre,
Son yaprak dalı terk edince,
Hiç yaşanmamış gibi dünyada,
Defterin sayfaları kapanır ard arda,
Sizsiz yaşamaya devam eder insanlar,
Sonsuzluk kapısı aralanana kadar.
Kayıt Tarihi : 13.8.2007 15:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Her birimizin fani olduğunu dünyanın bizden sonra da öncesinde olduğu gibi kendi düzeninde devam edeceğini anlatan bu şiir pek tabii ki yüreğimi ağırlaştırdı.
Biliriz ama kör yanımıza düşürürüz bu gerçeği.
Sanki büyük işler kotarıp dünyaları kurtaracakmış gibi dur durak bilmeden bir devinim içinde yaşarız kendimize bahsedilmiş, her ne kadarsa, aslında iki günlük olan ömrümüzü.
Silkeleyen bir şiirdi.
Şairi İsmail Bozkurt Bey'i kutlar, paylaşım için Sayılgan Bey'e teşekkür ederim.
Selam ve saygılarımla
TÜM YORUMLAR (1)