Ansızın Üsküdar Şiiri - Mesut Sütçü

Işıklarıyla boğazı hançerliyordu Üsküdar
Gözlerinle beni sen yaralıyordun
İlişiyordu bakışlarınla bir sır
Susmalara rehin oluyordu her yaralı kelime

Bilinmez seslerdi çağıran ansızın
Beni sana, bizi Üsküdar’a böyle sebepsiz
Yüzünde kocaman coğrafyası dilsizlerin
Benim ahrazlar gibi söz arayışlarım

Amaların kitabıdır kalbim
Dokundukça okursun kelimesizliğimi
Kelimesiz konuşursun bir dinlesen sessizliğimi
Boğaz nasıl soluduysa ışıklarını gecenin

Bilmediğimi bilir herkes
Görmediğimi çoktan görmüşlerdir
Hayretini düşürüp nasıl yaşar insan
İşte öylece durur gözlerinde

Sana yaşlar veremez mevsimlerim
Yahut Üsküdar’a duyuramaz sesini
Bazen yakınlık vurur hasret çekeni
Bazen uzaklık kahreder durulmaz takvim